„Wilczęta 2. Rozmowy z dziećmi Żołnierzy Wyklętych” to ważne świadectwo. Spoglądając na współczesne polskie, czy też jedynie polskojęzyczne elity nie sposób oprzeć się wrażeniu, że nie ma wśród nich osób przypadkowych. Dostrzegamy upiorny układ powiązań towarzysko – familijnych unoszący kolejne osoby na salonowy parnas. Znana dziennikarka okazuje się córką funkcjonariusza, matka sędziego to były współpracownik służby bezpieczeństwa. Desant tzw. resortowych dzieci na ważne przyczółki polityczne i ekonomiczne jest faktem.

Łukasz Karpiel

Jednak obok tego triumfalistycznego pochodu „czerwonych dziedziców” egzystuje przekazywane z pokolenia na pokolenia dziedzictwo patriotyzmu i poświęcenia za Ojczyznę, także za cenę życia. Dzieci zamordowanych przez komunistycznych oprawców Żołnierzy Niezłomnych dzięki książce Kajetana Rajskiego mogą opowiedzieć historię swojego życia tym, którym nieobca jest troska o teraźniejszość i przyszłość Polski. Rozmówcami Rajskiego są „dzieci bandytów”. Potomkowie tych, dla których nie było miejsca w ludowej ojczyźnie.

„Wilczęta 2”, to kolejny już tom rozmów z dziećmi Żołnierzy Wyklętych. Czytając go stajemy w jednym szeregu z ekshumującą szczątki Niezłomnych ekipą prof. Szwagrzyka, która przywraca tożsamość zmarłym. Książka Rajskiego idzie krok dalej, nie tylko pokazuje bowiem Wyklętych przez pryzmat przeżyć ich dzieci, lecz także czyni z nich autonomicznych bohaterów patriotycznej narracji.

Odnalazł ich i dotarł do nich Kajetan Rajski. Życie osób, które zgodziły się porozmawiać z Rajskim nie było usłane różami. Cień „bandyckiego” pochodzenia przesuwał się za ich śladem. Jednak okazuje się, że w żadnym wypadku nieuprawnione jest w tym momencie użycie czasu przeszłego. Przekonuje się o tym niemal każdego dnia m. in Zbigniew Kuraś, syn mjr. Józefa Kurasia ps. „Ogień”. Prawdopodobnie dlatego tak trudno było autorowi uzyskać zgodę na rozmowę z tym, na którego mówili „Płomyk”. Oddajmy mu na chwilę głos: „Od dzieciństwa mieszkam w środowisku, którego część jest mi nadal nieprzyjazna. Swoje pretensje do mojego ojca przenoszą na mnie. […] Jeśli memu ojcu odebrali cześć, to chociaż niech mi dadzą spokój”.

Książce daleko na szczęcie od cukierkowej hagiografii. Rozmówcy Rajskiego to ludzie z krwi i kości wyposażeni w wady i zalety, podejmujący trudne wybory. Są bez wątpienia postaciami wielowymiarowymi, takimi, których chce się słuchać i których z pewnością warto posłuchać. Dzięki „Wilczętom 2” losy córki „Onufrego” oraz synów „Warszyca”, „Ognia”, „Babinicza”, czy „Burego” oraz pozostałych rozmówców Rajskiego stają się dla współczesnego czytelnika swoistym lustrem, w którym może się przeglądnąć każdy z nas. I odpowiedzieć na pytanie: jak ja bym się zachował, w sytuacji kiedy życie powie „sprawdzam”.

Źródło: PCh24.pl